Αφιέρωμα του Jenny.gr στον Μιχάλη Λεμονή
Με έβαλαν αμέσως στη θερμοκοιτίδα και οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς μου ότι οι πιθανότητες να ζήσω ήταν ελάχιστες.
Μόλις δύο μέρες μετά τη γέννησή μου και ενώ εγώ ήμουν στη θερμοκοιτίδα, το μαιευτήριο που βρισκόμουν πήρε φωτιά στον όροφο των νεογνών και χρειάστηκε να γίνει μεταφορά μας σε άλλο μαιευτήριο. Κατά τη μεταφορά μου, οι γιατροί δε με είχαν διασωληνομένο-όπως θα έπρεπε-με αποτέλεσμα να πάθει σηψαιμία το αίμα μου και να αποκτήσω βλάβη στο κινητικό μου νεύρο.
Η διάγνωση των γιατρών ήταν «Σπαστική Τετραπληγία», οι πιθανότητες να σταθώ στα πόδια μου ήταν μηδαμινές και αν κάτι μπορούσε να με βοηθήσει, ήταν μόνο η φυσικοθεραπεία. Σαφώς οι γονείς μου δεν έμειναν σε αυτή την άποψη. Με πήγαν Αμερική, Γαλλία, Ελβετία, Κροατία, Ιταλία, στους καλύτερους γιατρούς θέλοντας να ακούσουν, έστω από έναν, μία διαφορετική διάγνωση. Όμως όλοι υποστήριζαν, παρ’ όλα τα χειρουργεία που είχα κάνει ότι οι πιθανότητες να σταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω ήταν 1 στο 1.000.000.
Οι γονείς μου δεν το έβαλαν κάτω και από 6 μηνών με ξεκίνησαν κινησιοθεραπεία. Ενώ το σπίτι μας ήταν στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, από 6 μηνών μέχρι τα 17 μου χρόνια, οι γονείς μου με πηγαίνανε σχεδόν καθημερινά στο Ηράκλειο της Κρήτης-62 χλμ απόσταση- για να κάνω τη θεραπεία μου. Το αποτέλεσμα ήταν στα 13 μου να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου, να περπατήσω και οι γιατροί απλά να με αποκαλούν θαύμα.
Δεν ξέρω αν φταίει μόνο η κινησιοθεραπεία, αν φταίνε οι γονείς μου ή ο αδερφός μου, Παναγιώτης που ποτέ δε με αντιμετώπισαν σαν ένα παιδί που έχω κάποιο πρόβλημα, αν φταίω εγώ που πάντα έλεγα και λέω μέχρι σήμερα ότι μπορώ να τα καταφέρω, αν φταίει ο γυμναστής μου, Πλουτινάκης Βαγγέλης, και οι φυσικοθεραπεύτριές μου, Γιάννα Σπαρτάλη και Χαρά Παπαδάκη-χρωστάω πολλά σε αυτούς τους 3 ανθρώπους-…πάντως εγώ έκανα αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν ακατόρθωτο.
Ένας από τους ανθρώπους που έχουν στηρίξει τον αγώνα μου είναι και ο Παραολυμπιονίκης και αδελφικός μου φίλος Γιώργος Καπελάκης, -του οποίου το όνομα έχει δοθεί σε κεντρική οδό του Αγίου Νικολάου μετά από δική μου απαίτηση, ως δημοτικός σύμβουλος.
Ο Μιχάλης Λεμονής με τον Παραολυμπιονίκη, Γιώργο Καπελάκη
Τα πρώτα χρόνια κολύμβησης ήταν προσαρμογή και σίγουρα αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες. Μετά από τρία χρόνια όμως σκληρής προπόνησης και θέλησης ήρθαν οι διακρίσεις. Δύο φορές δεύτερη θέση και άλλες τόσες στην τρίτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης στα 50 μέτρα ελεύθερο και ύπτιο.
Λόγω των σπουδών μου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο χρειάστηκε να αλλάξω άθλημα και έτσι επέλεξα τη δισκοβολία και το άθλημα της κορίνας και του ακοντίου. Μετά από αρκετές δυσκολίες, σκληρή προπόνηση και θέληση για μία ακόμη φορά ήρθαν οι νέες διακρίσεις. Τρίτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη δισκοβολία, στο κροσέτο της Ιταλίας και πέρυσι δεύτερη θέση στην κορίνα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βερολίνο.
Οι διακρίσεις δε με κάνουν όμως σπουδαίο, ούτε ήρωα-όπως κάποιοι θέλουν να με αποκαλούν.
Κύριος στόχος στη δική μου ζωή είναι να εντάξω και να καταφέρω να κινητοποιήσω όλα τα παιδιά με κινητικά προβλήματα στον αθλητισμό. Δεν υπάρχει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, υπάρχει ΔΕ ΘΕΛΩ! Έχοντας αυτό σα moto ζωής ίδρυσα τον αθλητικό σύλλογο ΑΜΕΑ Λασιθίου, «ΛΑΤΤΙΟΣ». Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στο σύλλογο αυτόν ανήκουν άτομα με Πανευρωπαϊκές διακρίσεις όπως ο Νερατζούλης Ανδρέας και ο Γιώργος Κωστάκης.
ΛΑΤΤΙΟΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ. Η θέληση και η αγάπη για ζωή μπορεί να καταφέρει πολλά. Διέψευσα τους γιατρούς και σήμερα περπατάω, κινούμαι και ζω μόνος μου και έχω μία άριστη κοινωνική ζωή. Αρκεί να σας αναφέρω ότι εργάζομαι ως διοικητικός υπάλληλος στο λογιστήριο στην ανώτερη σχολή κοινωνικών επαγγελμάτων ΑΣΤΕΚ, είμαι αμισθί δημοτικός σύμβουλος στο νομό Λασιθίου και Πρόεδρος στην κοινωνική υπηρεσία ΟΚΥΔΑΝ. Με λίγα λόγια έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου εργάζομαι και γυμνάζομαι καθημερινά γιατί απλά μπορώ και θέλω!
Ο Μιχάλης Λεμονής κατά τη Λαμπαδηδρομία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012