Πριν λίγες ημέρες έλαβα αυτό το μήνυμα: «Διάβασα μόλις την υπέροχη συνέντευξη της Ιωάννας Παπαχατζάκη. Υπάρχει, λοιπόν, άλλος ένας μαχητής στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Είναι ο Μιχάλης Λεμονής, ο οποίος γεννήθηκε με σπαστική τετραπληγία αλλά κατάφερε να περπατήσει. Σπούδασε Οικονομικά, είναι πρωταθλητής, γραμματέας δημοτικού συμβουλίου Αγίου Νικολάου και αντιπρόεδρος του Οργανισμού Κοινωνικών Υπηρεσιών Δήμου Αγίου Νικολάου. Το ιδιαίτερο σ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι η ηθική στάση που έχει για τη ζωή, η ενέργειά του και η ελπίδα που αποπνέει». Όπως φαντάζεσαι, μου ήταν αρκετό για να βρω το Μιχάλη και να κανονίσουμε μία συνέντευξη. Είχε δίκιο ο Γιώργος Σμπώκος. Τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτήν του την ιδέα που έγινε η αφορμή να γνωρίσω έναν τόσο φωτεινό άνθρωπο. Ετοιμάσου να τον γνωρίσεις κι εσύ και να μάθεις περισσότερα για την ιστορία της ζωής του:
Διάβασα στο blog σου την ιστορία σου. Όλα ξεκίνησαν απ’ τη στιγμή της γέννησής σου, σωστά;
Σωστά. Η μητέρα μου είχε μία επιπλοκή στη γέννα του αδερφού μου Παναγιώτη. Η μήτρα της χρειαζόταν περίδεση, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Έτσι, έγκυος σ’ εμένα, στον πέμπτο μήνα, γέννησε πρόωρα. Μπήκα αμέσως σε θερμοκοιτίδα, αλλά λόγω πυρκαγιάς στον όροφο νεογνών, με μετέφεραν σε άλλο μαιευτήριο χωρίς να με διασωληνώσουν. Ως αποτέλεσμα, έπαθα σηψαιμία και προκλήθηκε βλάβη στο κινητικό μου νεύρο. Η πάθησή μου λέγεται «σπαστική τετραπληγία» και στην αρχή δεν μπορούσα να περπατήσω καθόλου. Οι πιθανότητες να σταθώ στα πόδια μου ήταν μηδαμινές. Το μόνο που μπορούσε να βοηθήσει κάπως ήταν η φυσικοθεραπεία.
Κι έτσι άρχισαν οι καθημερινές σας διαδρομές απ’ τον Άγιο Νικόλαο στο Ηράκλειο;
Ναι. Από έξι μηνών έως και 17 ετών, οι γονείς μου με μετέφεραν σχεδόν καθημερινά πρωί και βράδυ στο Ηράκλειο -65 χιλιόμετρα απόσταση- για να κάνω φυσικοθεραπείες. Η προσπάθεια ήταν αδιάκοπη. Θυμάμαι να διαβάζω στη διαδρομή για το σχολείο. Είχα μια καταπληκτική φυσικοθεραπεύτρια και έτσι με πολλή προπόνηση κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου: πρώτη φορά σε ηλικία 6 ετών δειλά-δειλά και να περπατήσω στα 13 μου χρόνια, κάτι που θεωρήθηκε πραγματικό θαύμα. Σήμερα πλέον, μπορώ να περπατήσω, έχω ένα μικρό πρόβλημα στην ισορροπία μου.
Πότε άρχισες ν’ ασχολείσαι με τον αθλητισμό;
Ξεκίνησα στην ηλικία των οκτώ ετών έπειτα από προτροπή της φυσικοθεραπεύτριάς μου Χαράς Παπαδάκη. Της χρωστάω πάρα πολλά, όπως και στη φυσικοθεραπεύτρια Γιάννα Σπάρταλη. Τα περισσότερα παιδιά με κινητικές δυσκολίες αρχίζουν κολύμβηση, καθώς μέσα στο νερό μπορείς να κάνεις κινήσεις πιο εύκολα. Ήταν η ψυχοθεραπεία μου.
Έπειτα από παρότρυνση των αγαπημένων φίλων μου Γιώργου Καπελάκη και Μανώλη Στεφανουδάκη ήρθε και ο πρωταθλητισμός. Δεν ήταν αυτοσκοπός. Άρχισα να παίρνω μέρος σε πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης. Αρχικά, καταλάμβανα τις τελευταίες θέσεις, αλλά με προπόνηση και σκληρή δουλειά ήρθαν και οι επιτυχίες.
Δύο φορές δεύτερη θέση και άλλες τόσες τρίτος σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα Κολύμβησης. Σε ποιον αφιέρωσες αυτές τις διακρίσεις;
Πρωτίστως στον εαυτό μου ως ανταμοιβή για την όλη μου προσπάθεια. Φυσικά, και σε όλους όσους με στήριξαν. Ξέρεις, είχα ένα πολύ υποστηρικτικό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Χωρίς αυτό δε θα είχα τη δύναμη να προπονηθώ, να διαβάσω, να εξελιχθώ. Ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός μαζί μου: Ήθελε να προσπαθώ, να κάνω ό,τι μπορώ για να έχω μία αυτόνομη ζωή, να σπουδάσω, να δουλέψω. Ήταν μεγάλη ώθηση για εμένα και τώρα που μεγάλωσα αντιλαμβάνομαι το πόσο καλό μου έκανε όλο αυτό.
Διάβασα ότι οι γονείς σου δεν σε αντιμετώπισαν ποτέ ως ένα παιδί με πρόβλημα.
Ποτέ, ποτέ. Ούτε οι φίλοι μου, ούτε οι συμμαθητές μου, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Δεν βίωσα ποτέ bullying. Δεν επέτρεψα ποτέ σε κανέναν να με αντιμετωπίσει ως διαφορετικό.
Μετά τις σπουδές σου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο ασχολήθηκες με τη δισκοβολία και την κορίνα με νέες διακρίσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όντως, ωστόσο πλέον ασχολούμαι με την Μπότσια, ένα πολύ δύσκολο αλλά ενδιαφέρον άθλημα που είδα ότι μου ταιριάζει πολύ. Τον Απρίλιο θα πάω σ’ ένα παγκόσμιο meeting στον Καναδά για να πάρω κατηγορία και ν’ αγωνιστώ. Στόχος μου είναι η συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Το χρωστάω στον εαυτό μου, στους γύρω μου και στον τόπο μου.
Πώς αποφάσισες ν’ ασχοληθείς με τα κοινά;
Ήμουν πάντα ενεργός στην κοινωνία. Έτσι, δέχτηκα την πρόταση του τωρινού δημάρχου. Οι συμπολίτες μου με τίμησαν και έγινα γραμματέας του δημοτικού συμβουλίου Αγίου Νικολάου και αντιπρόεδρος του Οργανισμού Κοινωνικών Υπηρεσιών Δήμου Αγίου Νικολάου. Προσπαθώ να είμαι πάντα παρών. Σηκώνομαι απ’ τις οκτώ το πρωί και γυρνάω σπίτι μου στις 12 το βράδυ. Με γεμίζει πολύ αυτή η ενασχόληση. Το μεγαλύτερο κέρδος είναι όταν κυκλοφορώ στον Άγιο Νικόλαο και μιλάω με όλους.
Ποιος ο στόχος σου και το κύριο μέλημά σου για το δήμο;
Να έχει κάθε άνθρωπος –με ιδιαιτερότητα ή όχι- στον Άγιο Νικόλαο δικαίωμα στην πόλη του. Τώρα, συμμετέχουμε σ’ ένα πρόγραμμα ώστε να γίνουν προσβάσιμες οι παραλίες από άτομα με κινητικά προβλήματα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό: να μείνουν δομές για τον τόπο.
Είδα ότι έχεις ενεργό δράση, πηγαίνεις σε σχολεία, κάνεις ομιλίες.
Ναι, στόχος μου είναι να μιλήσω για την ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα. Αυτό κανονικά, θα έπρεπε να ήταν μάθημα σ’ όλα τα σχολεία. Προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε μια νοοτροπία ετών. Δεν έχω απαίτηση να την αντιληφθεί ένας πενηντάρης. Αυτό που προσπαθώ εγώ είναι να τη διδάξω σ’ ένα παιδί έξι ετών για να πει στον μπαμπά του «μην παρκάρεις σε μία ράμπα ανάπηρων».
Μίλησε μου για τους δύο φίλους σου, τους χρυσούς παραολυμπιονίκες Μανώλη Στεφανουδάκη και Γιώργο Καπελάκη.
Είναι δύο άνθρωποι που μου έχουν διδάξει πάρα πολλά, με έχουν στηρίξει σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου και είναι τα πρότυπά μου. Τις κουβέντες τους τις κρατάω σαν φυλαχτό.
Ο Μανώλης Στεφανουδάκης είναι ένα φωτεινό παράδειγμα που θαυμάζω πολύ. Έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο σχολείο όπου τα παιδιά μπορούν να κάνουν φυσικοθερεπεία και εργοθεραπεία στις Μοίρες, στη Μεσσαρά.
Όσον αφορά στο Γιώργο Καπελάκη, είναι αδερφικός μου φίλος. Έπειτα από δική μου απαίτηση δόθηκε το όνομά του σε μία κεντρική οδό του Αγίου Νικολάου. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να μάθουν οι νεότεροι ποιος είναι ο Γιώργος Καπελάκης.
Θα σου πω μια ιστορία που με συγκινεί πολύ. Ήμασταν κάποια στιγμή σ’ ένα νοσοκομείο κι ένα παιδάκι ήταν έκπληκτο που είδε το Γιώργο σε αμαξίδιο και κάτι ψιθύρισε στη μαμά του. Τότε ο Γιώργος, τον πήρε αγκαλιά και του εξήγησε ακριβώς τι έχει.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν πρέπει να νιώθεις άσχημα για την όποια σου ιδιαιτερότητα. Αυτό προσπαθούμε να εξηγήσουμε και στα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Όταν είσαι αθλητής πρέπει να μην ντρέπεσαι γι’ αυτό που είσαι.
Τι θα συμβούλευες σε κάποιο παιδί που αντιμετωπίζει ένα κινητικό πρόβλημα;
Η αναπηρία δεν είναι αρρώστια. Θα τον συμβούλευα να βγει έξω και να κοινωνικοποιηθεί. Πάντα θα υπάρχει το διαφορετικό και πάντα θα υπάρχει κάποιος να σε προσβάλλει. Αλλά αν κάποιος σε προσβάλλει για τη διαφορετικότητά σου, σημαίνει πως δεν έχει κάποιο άλλο πάτημα και χρησιμοποιεί αυτό που σου έτυχε για να σε μειώσει.
Βλέπω κάποια παιδιά και αθλητές με ιδιαιτερότητες που προσπαθούν να τις κρύψουν. Η ουσία είναι να τις αναδείξεις. Γι’ αυτό κάνουμε και τις επισκέψεις στα σχολεία για να δείξουμε ότι ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Αν δε δείξεις αδυναμία, δε θα σε αντιμετωπίζει κανείς με ιδιαιτερότητα.
Αντίστοιχα, ποια συμβουλή θα έδινες στους γονείς;
Να προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο, να τα στηρίζουν. Και μια κουβέντα που μου είπε ο πατέρας μου: «Να τους μάθουν να μην προκαλέσουν ποτέ τον οίκτο κανενός».
Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο για το μέλλον;
Δεν κάνω όνειρα, βάζω στόχους και προσπαθώ να τους κατακτώ.
Marianna says: «Μάθε περισσότερα για το Μιχάλη Λεμονή με μια επίσκεψη στο blog του. Ευχαριστώ πολύ το Γιώργο Σμπώκο για την ενεργό του συμμετοχή και την ιδέα του γι’ αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Εάν έχεις κι εσύ υπόψη σου ένα άτομο που θα είχε νόημα να μοιραστεί την ιστορία του μαζί μας, σε περιμένω στην Αίθουσα Σύνταξης».